عنایتی که امام علی(ع) به شاعر کرد
تاریخ انتشار: ۲۵ بهمن ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۳۷۱۸۴۲
شاعر «یا علی گفتیم و عشق آغاز شد» در آستانه میلاد مبارک امام علی (ع)، از چرایی سرودن این شعر و عنایتی گفت که امیرالمؤمنین(ع) به او داشتند.
به گزارش قدس آنلاین، هنر متعالی همواره در طول تاریخ رسانه‌ای برای انتقال مفاهیم و اندیشه‌های ناب معرفتی است و در میان تمام هنرها، شعر در جامعه ایرانی همواره بزرگترین رسالت را در این زمینه بر دوش داشته است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
پس از انقلاب اسلامی نیز کم نبودند شاعرانی که با چنین هدفی در میدان حاضر شدند و با هنرشان از دین و میهن خود دفاع کردند. در خیل شاعران انقلاب اسلامی، بخش قابل توجهی از روشنگری بر عهده شاعران آیینی بوده که با الهام از مکتب حسینی، در راه احیای دین گام برداشته‌اند.
محمود اکرامی‌فر از جمله شاعرانی است که او را بیشتر با مصرع «یا علی گفتیم و عشق آغاز شد» می‌شناسیم. اکرامی‌فر از جمله شاعرانی است که در سروده‌هایش ضمن اظهار ارادت به ائمه اطهار(ع)، نگاهی اجتماعی نیز به این موضوع دارد. او شعر آیینی را تنها در مدح خلاصه نکرده است و تلاش دارد از زاویه دید جدیدتری به زندگی و زمانه ائمه(ع) بپردازد.
«یا علی گفتیم و عشق آغاز شد»، مصرعی از مثنوی بلند اوست که در وصف چهارده معصوم و حضرت عباس(ع) در قالب کتابی با نام «دریا تشنه است» منتشر شده و در ذهن و زبان عامه مردم جا گرفته است. شاعر معتقد است که ماندگاری این مصرع، به دلیل عنایت امام علی(ع) است. در آستانه روز میلاد مبارک امیرالمؤمنین، امام علی(ع)، و روز پدر با محمود اکرامی‌فر درباره این اثرش گفت‌وگو کردیم که می‌توانید در ادامه بخوانید:
آقای اکرامی‌فر! مصرع «یا علی گفتیم و عشق آغاز شد»، از جمله سروده‌هایی در وصف امام علی(ع) است که اقبال عمومی یافته است. این مصرع بخشی از منظومه بلند شماست که در کتاب «دریا تشنه است» منتشر شده است. کمی درباره حال و هوای این سروده بگویید و اینکه در چه فضایی سروده شد؟
انگیزه سرودن این مثنوی تقریباً از سال‌های ۶۹-۷۰ شروع شد. این اثر، یک غزل‌مثنوی ۳۱۳ بیتی برای ۱۴ معصوم(ع) و حضرت ابوالفضل(ع) است. دلیل سرودن این اثر، این بود که در آن زمان نگاه مرثیه‌ای غالب بود. از سوی دیگر، به همه ائمه(ع) در ادبیات توجه نمی‌شد. در شب شعرها بیشتر برای امام حسین(ع)، حضرت رسول(ص) و بعضاً در وصف حضرت زهرا(س) شعر گفته می‌شد. این شعرها هم با نگاه مرثیه‌ای بود. فضای کلی شب شعرها پیرامون شعر عاشورایی، شعر نبوی و گاه شعر علوی بود.
حس من در آن زمان این بود که در وهله نخست این نگاه مرثیه‌ای لازم است، اما کافی نیست. دیگر اینکه آنچه امام حسین(ع) را به کربلا برد و ائمه(ع) را به آن عظمت رساند، لزوماً مرثیه نیست. از سوی دیگر، به این می‌اندیشیدم که چرا امام موسی کاظم(ع) در ادبیات ما غریب است؟ چرا در ادبیات ما امام حسن عسکری(ع) به اندازه امام رضا(ع) دیده نشده است؟ این شد که با خود عهد کردم سروده‌ای را به ۱۴ معصوم(ع) اختصاص دهم، جامع‌نگری داشته باشم و به همه معصومین(ع) در ادبیات بپردازم. همچنین تلاش داشتم که نگاهم به ائمه(ع)، نگاه حماسی عاشقانه باشد و از سوی دیگر، کاری شیرین و خواندنی ارائه شود.
چرا ۳۱۳ بیت برای این مجموعه انتخاب کردید؟
چون عددی است که در ادبیات و فرهنگ ما جایگاه خاصی دارد. تعداد یاران امام زمان(عج) در زمان ظهور است. از سوی دیگر، تعداد یاران پیامبر اکرم(ص) در جنگ بدر ۳۱۳ نفر بود. با این دیدگاه و با عشق شروع به سرودن کردم:
آخرین‌باری که طوفانی شدیم
پیش پای عشق قربانی شدیم
یک دو گام از خویشتن بیرون زدیم
واقف از اسرار پنهانی شدیم ...
به نظر می‌رسد که این اثر در کنار توجه به مدح و وصف ائمه(ع)، نگاهی متفاوت به زندگی این بزرگواران، در مقایسه با کارهای مشابه در آن زمان، دارد. کمی درباره این موضوع صحبت کنید.
با غزل و عشق شروع کردم و بعد سعی کردم این عشق و مغازله را در وصف همه معصومین(ع) به کار برم؛ حالا یک جا پرداختن از این منظر بیشتر و یک جا کمتر دیده می‌شود. سعی کردم در بخشی از این اثر، تعریفی از عشق را نیز ارائه دهم:
عشق یعنی ما گرفتار همیم
دشمنان هم طرفدار همیم
انتشار بغض و لبخند است عشق
اولین لطف خداوند است عشق
هرچه می‌خواهد دلش آن می‌کند
می‌کشد ما را کتمان می‌کند ...
گفتم آخر عشق را معنا کنم
بلکه جای خویش را پیدا کنم
آمدم دیدم که جای لاف نیست
عشق غیر از عین و شین و قاف نیست
آمدم گفتم به آواز جلی
عین یعنی عدل مولایم علی
شین شکوه و شور الله الصمد
قاف یعنی قل هو الله احد
عشق تا حد نهایت مال ماست
چهارده خُمّ ولایت مال ماست
و بعد اینطور ادامه دادم:
در خُم اول شناور می‌شوم
می‌روم از خویش و دیگر می‌شوم
یا محمد بر زبانم می‌وزد
آسمان در استخوانم می‌وزد...
بعد راجع به حضرت علی(ع) هم به همین ترتیب. ضمن اینکه سعی داشتم نگاه نرم اجتماعی هم در وصف هر کدام از ائمه معصومین(ع) داشته باشم. مثلاً درباره حضرت زهرا(س) اینطور ادامه دادم:
گرچه طوفانی‌ترین دریاست عشق
خاک پای حضرت زهرا(س) است عشق...
در آن زمان بعضی از مداحان، حضرت زهرا(س) را با عنوان «خانم زهرا(س)» خطاب می‌کردند. معتقد بودم وقتی ما مثلاً به همکارمان می‌گوییم «خانم فلانی»، به حضرت زهرا(س)، نباید بگوییم «خانم زهرا(س)». حضرت زهرا(س)، حضرت زهرا(س) است؛ بنابراین سعی کردم در شعرم، واژه حضرت زهرا(س) را حتماً به کار ببرم:
حضرت زهرا(س) خدای عاشقی است
ابتدا و انتهای عاشقی است ...
اشاره کردید که مجموعه «دریا تشنه است» را در وصف چهارده معصوم(ع) سرودید. چطور شد که بخشی از این مجموعه، به حضرت ابوالفضل العباس(ع) نیز اختصاص یافت؟
تو نه از رومی نه از زنگی حسین
چهارده قرن است مظلومی حسین ...
من سعی داشتم مظلومیت امام حسین(ع) را در این ابیات نشان دهم. ما امام حسین(ع) را در تمام مدت زمان حیات مبارکشان به مردم معرفی و فقط به حضور ایشان در کربلا بسنده کردیم. کربلا یکی از وقایع و مهمترین واقعه زندگی حضرت سیدالشهدا(ع) است، اما امام حسین(ع) یک شهروند بود، یک پدر بود، یک فرزند و برادر بود. ما از معرفی این نقش‌های امام حسین(ع) غفلت کردیم.
ما امام حسین(ع) کامل و جامعی به مردم معرفی نکردیم و فقط به معرفی امام حسین(ع) شهید بسنده کردیم. در نقش امامی، همسری، پدری، برادری و ... کمتر توجه کرده‌ایم. نتوانستیم جایگاه ائمه(ع) را آنگونه که بایسته و شایسته است، در نقش‌های مختلف زندگی‌شان معرفی کنیم.
وقتی در وصف امام حسین(ع) شعر گفتم، خود به خود در وصف حضرت عباس(ع) نیز این شعر ادامه پیدا کرد؛ لذا این مثنوی درباره چهارده معصوم(ع) و حضرت عباس(ع) سروده شد.
در بخشی از این اثر که در وصف امام زمان(عج) است، ما شاهد تغییراتی در وزن شعر هستیم. این تغییرات چرا اتفاق افتاد؟
وقتی به بخشی که مرتبط با امام زمان(عج) رسیدم، وزن شعر تغییر کرد و نگاهم ساقی‌نامه‌ای شد. حدود ۲۰ بیت راجع به ایشان آورده‌ام، در این بخش هم وزن شعر و هم نگاه شاعر متفاوت است:
دست‌هایی کز تبار باده‌اند
با وضو مِی خورده و مِی داده‌اند ...
و با این ابیات تمام می‌شود:
امام زمان خاک راه توام
خمارم خمار نگاه توام
امام زمان تا به کی انتظار
بیا و مرا از خماری درآر
در این بخش محتوا و وزن تغییر می‌کند؛ چون ایشان حی و حاضر هستند و دیگر ائمه(ع) به شهادت رسیده‌اند.
سروده‌های مختلفی در مدح امام علی(ع) گفته شده است. هم از شاعران کلاسیک نمونه‌های درخشانی به یادگار مانده است و هم از شاعران معاصر. بیشترین اثریکه شما را در این مسیر تحت تأثیر قرار داد، کدام بود؟
از همه شاعران قبل از خودم، همه سخنرانانی که صحبت‌هایشان را شنیده‌ام و همه کتاب‌هایی که خوانده‌ام، تأثیر پذیرفته‌ام. اما در این میان، وقتی کتاب «حماسه حسینی» شهید مطهری را خواندم، به این باور رسیدم که:
حسین این نوحه و بانگ و علم نیست
حسین این گریه‌های دم به دم نیست
به این نتیجه رسیدم که باید طور دیگری امام حسین(ع) را ببینیم. ایشان و دیگر ائمه اطهار(ع) آنطور که هستند، در هیچ شعری دیده نشده‌اند. ما همه ائمه(ع) را در ادبیات ندیدیم، این بزرگواران را آنگونه که می‌خواستیم، دیدیم نه آنگونه که هستند؛ از این رو سعی کردم با نگاه متفاوتی به سیره این بزرگواران بپردازم.
آثار متعددی را مطالعه کردم؛ از «علی‌نامه» گرفته تا شعر شعرای متعددی از جمله شهریار. همه این آثار روی من اثر گذاشته است، اما خودم خواستم که در درجه اول عاشقانه بگویم، دیگر اینکه نقبی به فرهنگ مردم بزنم.
وقتی مردم یا علی(ع) می‌گویند و برمی‌خیزند، چرا ما یا علی(ع) نگوییم و از عشق که وجه ممیزه حیوان و انسان است، حرف نزنیم؟ عشق وجه ممیزه انسان و حیوان است و به همین دلیل است که همه انسان‌ها عاشق هستند و بویی از عشق به مشامشان خورده است. من از این وجه ممیزه استفاده کردم و به حضرت علی(ع) پرداختم که همه آدم‌ها، فراتر از جناح‌ها و دسته‌بندی‌ها، دوستشان دارند. در این میان، از فرهنگ عامه نیز بهره بردم و خود امیرالمؤمنین(ع) نیز عنایت کردند و این مصرع «یا علی گفتیم و عشق آغاز شد» مورد اقبال عمومی قرار گرفت.
از محتشم تا شهریار و دیگر بزرگان شعر آیینی، معمولاً روایت‌هایی از عنایت ویژه ائمه(ع) در زندگی‌شان نقل شده است. شما پس از سرودن منظومه «دریا تشنه است» این تجربه را داشتید؟
اگر لطف و عنایت خود ایشان نبود، حتماً این شعر هم مانند شعرهای دیگری که قوی‌تر از این اثر هستند، در لابه‌لای کتاب‌ها می‌ماند و در ذهن و زبان مردم جا نمی‌گرفت. دلیل ماندگاری و رواج این شعر در بین مردم، عنایت خود حضرت علی(ع) است.
من این مثنوی را در شرایط خاصی گفتم که بین من و امام(ع) و خدا است:
کاش دریا در آستینم بود
کاش خورشید بر جبینم بود
آسمان را به شانه می‌بردم
ماه را شب به خانه می‌بردم
یللی تللی نمی‌کردم
غیر مدح علی(ع) نمی‌کردم
منبع: تسنیم
انتهای خبر/
منبع: قدس آنلاین
کلیدواژه: یا علی گفتیم و عشق آغاز شد محمود اکرامی فر علی گفتیم و عشق آغاز شد دریا تشنه امام حسین ع حضرت زهرا س سوی دیگر آن زمان امام علی ع امام زمان اکرامی فر سعی کردم ما امام معصوم ع امام ع ائمه ع
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۳۷۱۸۴۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
معلمانِ نیک به خدا نزدیک ترند / جایگاه معلم و ارزش علم آموزی از منظر امام رضا(ع)
دوازدهم اردیبهشت سالروز شهادت استاد شهید مطهری، به عنوان روز معلم نامیده شده است. شاید بتوان گفت در بین همه ادیان آسمانی و مکتب‌های موجود در دنیا، بیشترین سفارش و توصیه به علم‌آموزی و تکریم و تجلیل از حق معلم و استاد، در دین مبین اسلام بوده است.
بنابر آیه شریفه «و علّم آدم الأسماء کلّها» خداوند متعال نخستین معلم است و پیامبران الهی که وظیفه تعلیم آیات الهی را بر عهده دارند، همه معلمان بشریت هستند. مقام معلم آن قدر با ارزش است که پیامبر گرامی اسلام(ص) خود را معلم نامیده است: «إنّما بعثت معلّماً».
40 چهارشنبه را میهمان کلمات گهربار و حیات‌بخش حضرت علی بن موسی‌الرضا(ع) هستیم و همراه خوانندگان، شرح یک حدیث رضوی را در گفت‌وگو با اساتید حوزه و دانشگاه بررسی خواهیم کرد. شرح حدیث این هفته را در محضر استاد حوزه و دانشگاه، حجت الاسلام والمسلمین دکتر محمد باقر ربانی هستیم تا از جام معرفت کلمات رضوی، جان تشنه خویش را سیراب کنیم.
با عرض تبریک روز معّم خدمت شما استاد گرامی، صفحات رواق را منور به روایتی از حضرت رضا(ع) درباره علم آموزی و اهمیت کار معلّمی بفرمایید.
این روز بزرگ که به مناسبت شهادت استاد بزرگ حوزه و دانشگاه حضرت آیت الله شهید مطهری نامگذاری شده است، گرامی می‌دارم و مخصوصاً برای روح پاک آن دانشمند نمونه و دلسوز پر تلاش، از درگاه خداوند طلب رحمت و رضوان دارم و به همه اساتید کشور عزیزمان ایران، این روز بزرگ را تبریک و تهنیت عرض می کنم. همان‌طور که می‌دانید اسلام، تأکید بسیاری بر ارزش ذاتی علم و تعلیم و تعلم آن دارد تا جایی که بسیاری از آیات قرآن و روایات پیامبر و اهل بیت(ع) در این باره وارد شده است. بنابر آیه شریفه «و علّم آدم الأسماء کلّها»، خداوند متعال نخستین معلم است و پیامبران الهی که وظیفه تعلیم آیات الهی را بر عهده دارند، همه معلّمان بشریت هستند. مقام معلّم آن قدر با ارزش است که پیامبر گرامی اسلام(ص) خود را معلّم نامیده است: «إنّما بعثت معلّماً»
از امام رضا(ع) که خود ملقّب به عالم آل محمد(ص) است و معلم همه بشریت نیز روایاتی در این باب نقل شده که یکی از مهمترین آنها روایتی است که به نقل از پدران خود و آنها هم به نقل از پیامبر گرامی اسلام(ص) نقل فرموده‌اند که آن حضرت فرمود: «طَلَبُ اَلْعِلْمِ فَرِیضَةٌ عَلَی کُلِّ مُسْلِمٍ، فَاطْلُبُوا اَلْعِلْمَ مِنْ مَظَانِّهِ، وَ اِقْتَبِسُوهُ مِنْ أَهْلِهِ، فَإِنَّ تَعْلِیمَهُ لِلَّهِ حَسَنَةٌ، وَ طَلَبَهُ عِبَادَةٌ، وَ اَلْمُذَاکَرَةَ فِیهِ تَسْبِیحٌ، وَ اَلْعَمَلَ بِهِ جِهَادٌ، وَ تَعْلِیمَهُ مَنْ لاَ یَعْلَمُهُ صَدَقَةٌ، وَ بَذْلَهُ لِأَهْلِهِ قُرْبَةٌ إِلَی اللَّهِ، لِأَنَّهُ مَعَالِمُ اَلْحَلاَلِ وَ اَلْحَرَامِ، وَ مَنَارُ سَبِیلِ اَلْجَنَّةِ، وَ الْمُؤْنِسُ فِی اَلْوَحْشَةِ، وَ اَلصَّاحِبُ فِی اَلْغُرْبَةِ وَ اَلْوَحْدَةِ، وَ اَلْمُحَدِّثُ فِی اَلْخَلْوَةِ، وَ اَلدَّلِیلُ عَلَی اَلسَّرَّاءِ وَ اَلضَّرَّاءِ، وَ اَلسِّلاَحُ عَلَی اَلْأَعْدَاءِ، وَ اَلزَّیْنُ عِنْدَ اَلْأَخِلاَّءِ، یَرْفَعُ اَللَّهُ بِهِ أَقْوَاماً وَ یَجْعَلُهُمْ فِی اَلْخَیْرِ قَادَةً». در این روایت زیبا، امام رضا(ع) از قول پیامبر(ص) به ارزش ذاتی علم و لزوم تعلیم و تعلم و دلایل اهمیت علم نزد شارع مقدس اشاره می‌فرمایند. در این روایت، و به جهت مناسبتی که می‌خواهیم در این باره بحث کنیم، به شرح فقره‌ای از این روایت که درباره معلّم و ثواب تعلیم و دلایل این ثواب آمده است اشاره مختصری خواهم داشت.
امام رضا(ع) چه توصیه‌ای درباره شخصیت معلم و اینکه استاد و مربی چه خصوصیاتی باید داشته باشد دارند؟
امام رضا(ع) در جمله «فَاطْلُبُوا الْعِلْمَ فِی مَظَانِّهِ» اشاره نموده‌اند به اینکه در هر جا که مسلمان احتمال دهد علم وجود دارد، باید برای دریافت آن اقدام کند. در جمله بعدی امام اشاره به این موضوع دارند که «وَ اقْتَبِسُوهُ مِنْ أَهْلِهِ» یعنی علم را از اهل آن بگیرید» گر چه با توجه به فقره اول که گذشت، طلب علومی که معارف دینی نیستند حتی اگر نزد مشرک باشند، ضروری و واجب بوده و گمشده عاقل یا مؤمن تلقی شده اند اما علوم مربوط به دین و معارف دینی را باید از افرادی که شایستگی آن را دارند دریافت کرد و با توجه به سخن امیرالمؤمنین علی(ع) که تبعیت از اهل بیت(ع) و عدم پیشی گرفتن از ایشان را توصیه و عقب ماندن از آنها را نهی نمودند، اهل بیت(ع) کارشناسان واقعی علوم دینی بوده و مسلمانان تنها مجاز هستند علوم دین را از ایشان دریافت کنند. چنان که فرموده‌اند: «بر آنها پیشی مگیرید که گمراه می شوید و از آنان پس نمانید که تباه می‌شوید»
امیرالمؤمنین(ع) در جای دیگر فرموده‌اند: «ای کمیل! علم و معارف و اعتقادت را جز از ما نگیر تا از ما باشی». حدیث مزبور، دریافت علم از کسانی که علوم اهل بیت(ع) را نشر می‌دهند رد نمی‌کند، زیرا گرفتن علم از فقها و نشردهندگان علوم اهل بیت(ع) به نوعی گرفتن علوم از اهل بیت(ع) است.
پس معلوم شد که در علم‌آموزی غیر معارف دینی، باید انسان حتی اگر فقط در دست کفار و مشرکان این علم وجود دارد از آنها اخذ کند ولی در علوم دینی، کسب معارف فقط باید از طریق اهل بیت(ع) باشد. پس طلب علمی که واجب شده است بر همه مسلمانان؛ طریقی دارد که رکن اصلی این طریق معلم و استاد است. در ادامه این روایت، برخی امتیازها و نقاط مثبت تعلیم و تعلم بیان شده است.
از این امتیازها مخصوصاً در ثواب شغل معلمی برای خوانندگان رواق بگویید تا جامعه ما، ارزش معلّم را بیشتر بداند و از ایشان تکریم کند؟
حضرت علی بن موسی الرضا(ع) در ادامه اشاره به این مطلب دارند که یاد دادن و آموزش علم به دیگران اگر برای خدا باشد، حسنه و نیکی است «تَعلیمه لِلهِ حَسَنَة؛ یادگیری علم برای خداوند حسنه است». در فقره بعدی حضرت می‌فرمایند که مذاکره علم، تسبیح خداست: «الْمُذَاکَرَةِ فِیهِ تَسْبِیحٌ.» یعنی سر کلاس نشستن و درس معلم و استاد را گوش دادن، همتراز تسبیح خداوند متعال است. در روایات داریم که یک ساعت در طلب علم بودن بهتر از احیای یک شب و یک روز در طلب علم بودن بهتر از سی ماه روزه است. سپس حضرت به یک امتیاز دیگر معلّمان اشاره دارند و می فرمایند، آموزش علم به دیگران، صدقه است: «تَعْلِیمُهُ مِنْ لَا یَعْلَمُهُ صَدَقَهَ» از دیدگاه امام رضا(ع) آموزش علم به افرادی که نمی‌دانند، نوعی صدقه است چرا که صدقه، به کمک مالی محدود نمی‌شود، بلکه شامل هر کار خوبی می‌شود، چنان که در روایت دیگری فرموده‌اند: «کل معروف صدقة».
امتیاز مهم دیگری که حضرت به آن اشاره می‌فرمایند، این است که معلم اگر علم خود را به اهل آن یاد بدهد و آنها را تربیت کند، موجب قرب و نزدیکی او به خداوند می‌شود و می‌توان گفت معلمانِ نیک، به خدا نزدیکترند. جمله «بَذلُهُ لِأَهْلِهِ قُرْبَةٌ إِلَی اللهِ» دلالت بر این مطلب دارد.
بنا بر آنچه گفته شد، مقام معلم بسیار بالا و والا است و همان طور که مرحوم امام خمینی(ره) فرمودند: «معلمی شغل انبیاست». یعنی اگر بخواهیم کسی و شغلی را همتراز شغل انبیاء معرفی کنیم، شغل شریف «معلمی» است.
با توجه به این حدیث شریف، خطاب به جامعه و مسئولان و نیز معلمان عزیز چیست؟
گرچه فرصت و مجال بسیار کوتاه بود تا این حدیث زیبا و پر معنا را شرح دهیم، لیکن خلاصه و پیام آن را می‌توان برای معلمان عزیز این دانست که قدر این شغل مهم را بدانند و آن را با هیچ بهای مادی تعویض ننمایند و اخلاص و تقرب الهی را هدف خود در این شغل مهم قرار دهند. پیام دوم خطاب به مسئولان و جامعه است، همان گونه که احترام و تجلیل از انبیای الهی لازم است، باید جانشینان آنان در تعلیم و ارشاد دیگران به معرفت و بینش را تکریم و تعظیم کنند و به گونه‌ای شود که شغل معلمی در جامعه از احترام و ارزشی فوق‌العاده برخوردار شود.
منبع: روزنامه قدس
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند